Գլուխ Ա. - Հոդված 1. - Հատված Ե. ԵՐԿԻՆՔՆ ՈՒ ԵՐԿԻՐԸ
-
01
-
-
02
-
-
03
-
-
04
-
-
05
-
325. Առաքյալների Հավատամքը դավանում է, որ Աստված «Արարիչն է երկնքի և երկրի»[1], իսկ Նիկեա-Կոստանդնուպոլսյան Հավատամքը մանրամասնում է. « [...] բոլոր տեսանելի ու անտեսանելի բաների»[2]։
326. Աստվածաշնչի մեջ «երկինք և երկիր» արտահայտությունը նշանակում է այն ամեն ինչը, որ գոյություն ունի, ամբողջ արարչությունը։ Մատնանշում է նաև, արարչության ներսում, այն կապը, որը միաժամանակ միավորում և տարբերակում է երկինքն ու երկիրը. «Երկիրը» մարդկանց աշխարհն է[3]։ «Երկինքը» կամ «երկինքները» երբեմն կարող է նշանակել երկնակամարը[4], բայց նաև՝ Աստծուն հատուկ «տեղը». մեր «Հայրը, որ երկինքներում է» (Մտթ 5, 16)[5], և հետևաբար՝ նաև «երկինքը», որ վախճանաբանական փառքն է։ Եվ ի վերջո, «երկինք» բառը մատնանշում է «տեղը» հոգեղեն արարածների՝ հրեշտակների, որոնք շրջապատում են Աստծուն։
327. Լաթերանյան Չորրորդ Ժողովի հավատքի դավանությունը հաստատում է. Աստված, «ժամանակների սկզբում ևեթ, ոչնչից ստեղծեց արարածների մեկ և մյուս կարգը՝ հոգեղենը և նյութականը, այսինքն՝ հրեշտակներին և երկրային աշխարհը. և ապա նաև մարդուն, կարծես որպես մասնակից և՛ մեկին, և՛ մյուսին, քանի որ կազմված է հոգուց և մարմնից»[6]։
