Պաշտելի Արծվին վստահությամբ սպասող տկար թռչնակի նման

260. Բայց մի թերի հոգի, ինչպիսին որ ես եմ, ինչպե՞ս կարող է կամենալ՝ տիրանալ Սիրո լիությանը: Հիսո՜ւս, իմ առաջին, իմ միակ մտերիմ Ընկեր, Դու, որ իմ միակ Սերն ես, ասա՜ ինձ, այս ի՞նչ խորհուրդ է: Ինչո՞ւ այս վիթխարի ներշնչումները չես վերապահում մեծ հոգիներին, արծիվներին, որոնք սավառնում են անհասանելի բարձունքներում: Ես ճանաչում եմ ինձ որպես մի տկար թռչնակ, մի քանի թեթև փետուրներով լոկ ծածկված: Արծիվ չեմ, արծվային միայն աչքեր ու սիրտ ունեմ, որովհետև չնայած բացարձակ փոքրկությանս, համարձակվում եմ աչքերս հառել դեպի Քեզ, դեպի Աստվածային Արևդ^[1], դեպի Սիրո Արևդ, և սիրտս նույնպես զգում է արծվային բոլոր ձգտումները: Թռչնակը կուզենար ճախրել դեպի այդ Արևը, որ հմայք է պատճառում իր զմայլված հայացքին, կուզենար հետևել արծիվներին՝ իր եղբայրներին, որոնք սավառնում են ու բարձրանում դեպի Ամենասուրբ Երրորդության աստվածային բնակատեղին: Բայց ավա՜ղ: Այն, ինչ կարող է անել, իր փոքրիկ թևերի թափահարումն է միայն, իսկ թռչել ... դա իր փոքրիկ կարողությունների սահմաններում չէ: Ի՞նչ է լինելու նրա վերջը: Մի՞թե մահանալու է վշտահար, տեսնելով իրեն այսքա՜ն անուժ: Ա՜հ, ո՛չ: Թռչնակը սրա պատճառով չի վշտանալու: Աստծո ձեռքերի մեջ համարձակ ինքնահանձնումով, նա շարունակելու է հայել իր Աստվածային Արևին: Ոչինչ նրան չի վախեցնում, ո՛չ քամին, ո՛չ անձրևը, և եթե նույնիսկ մութ ամպերը ծածկեն Սիրո Աստղը, թռչնակը չի փոխի իր տեղը, որովհետև գիտի, որ ամպերից այն կողմ Արևը փայլում է միշտ անդադար, որ Նրա փայլը չի մթագնում ոչ մի վայրկյան:

261. Ճիշտ է, լինում են պահեր, որ նրա սիրտը հարձակման է ենթարկվում փոթորիկի կողմից, թվում է նրան, թե գոյություն ունեն միայն ամպերը, որ շրջապատում են իրեն: Բայց ճիշտ այդ պահերն են խեղճ ու տկար թռչնակի կատարյալ ուրախության րոպեները: Նրա համար ինչպիսի՜ երջանկություն է շարունակելն այնտեղ մնալը և իր հայացքն հառելը այն անտեսանելի լույսին, որ թաքնվում է իր հավատքի տեսադաշտից: Հիսո՜ւս, այժմ հասկանում եմ թռչնակի հանդեպ տածած սերդ, որովհետև չի հեռանում Քեզնից: Բայց ես գիտեմ, և Դու նույնպես իմանում ես դա, որ հաճախ այս փոքրագույն ու անկատար արարածը, իր տեղում մնալով հանդերձ (այսինքն՝ Արևի ճառագայթների ներքո), մի քիչ ցրվում է իր միակ զբաղմունքից, հատիկներ է կտցում այստեղ ու այնտեղ, վազում մի փոքրիկ որդի ետևից: Իսկ հետո, ջրափոսի հանդիպելով, թրջում է հազիվ աճած փետուրները, տեսնում է իր աչքերը շոյող մի ծաղիկ և իր ամբողջ փոքրիկ հոգին զբաղվում է այդ ծաղիկով: Վերջապես, չկարողանալով սավառնել ինչպես արծիվները, խեղճ թռչնակը դարձյալ զբաղվում է երկրային փուչ փոքրիկություններով:

Եվ սակայն, այս բոլոր չարաճճիություններից հետո, փոխանակ գնալու մի անկյունում թաքնվելու՝ իր թշվառությունը ողբալու և զղջումից մեռնելու, թռչնակը շրջվում է դեպի սիրասուն Արևը, Նրա բարերար ճառագայթներին է ներկայացնում իր թրջված փետուրները, ճռվողում է ծիծեռնակի նման^[2], և քաղցրաձայն վստահությամբ պատմում է իր անհավատարմության բոլոր մանրամասները, մտածելով իր հանդուգն ինքնահանձնումով ձեռք բերել ավելի մեծ տիրապետություն, ավելի մեծ լիությամբ իր վրա հրավիրել սերը Նրա, ով չեկավ կանչելու արդարներին, այլ՝ մեղավորներին^[3]:

262. Եթե պաշտելի Աստղը խուլ է մնում Իր փոքրիկ արարածի ողբաձայն դայլայլներին ի լուր, եթե մնում է քողարկված, շա՜տ լա՛վ, այնժամ փոքրիկ արարածը մնում է թրջված, ընդունում է ցրտից ընդարմանալու դատապարտվածի իր հանգամանքը, և նորից ուրախանում է այդ տառապանքի համար, որին սակայն իսկապես արժանացել է:

Հիսո՜ւս, որքա՜ն երջանիկ է թռչնակդ իր տկար ու փոքրիկ լինելու համար: Ա՜հ, ի՞նչ էր լինելու նրա վիճակը, եթե մեծ լիներ: Երբեք չէր ունենա վեհությանդ ներկայանալու, ներկայությանդ մրափելու համարձակությունը: Այո՛, դա էլ թռչնակի տկարություններից մեկն է. երբ կամենում է հայացքը սևեռել Աստվածային Արևին, ու մթին ամպերը նրան չեն տալիս գեթ մեկ ճառագայթ տեսնելու հնարավորությունը, չնայած իր բարի կամքին, նրա փոքրիկ աչուկները փակվում են, գլխիկը թաքնվում է թևի տակ և փոքրիկ խեղճ արարածը քուն է մտնում, կարծելով, թե շարունակում է սևեռուն հայացքով դիտել իր սիրասուն Աստղին: Իսկ երբ արթնանում է, չի տրտմում, նրա սրտիկը մնում է խաղաղ, վերսկսում է իր սիրո գործը, կանչում է Հրեշտակներին ու Սրբերին, որոնք արծիվների նման կարողանում են բարձրանալ դեպի սպառիչ Կրակարանը, առարկան իր տենչանքի, և արծիվները, խղճալով, պաշտպանում են իրենց քրոջը և փախուստի են մատնում բոլոր գիշատիչներին, որոնք ցանկանում են հոշոտել նրան:

263. Գիշատիչնե՜րը, որ պատկերն են դևերի, փոքրիկ թռչնակը չի վախենում նրանցից, սահմանված չէ նրանց զոհը դառնալու: Նա դառնալու է զոհը Արծվի, որին մտասևեռ դիտում է Սիրո Արևի կենտրոնում: Ո՜վ Աստվածային Բան^[4], Դու ես այդ պաշտելի Արծիվը, որին ես սիրում եմ: Դու ձգում ես ինձ, Դու ես, որ նետվելով այս աքսորի երկիրը՝ կամեցար տառապել ու մեռնել, ձգելու համար հոգիներին դեպի Ամենասուրբ Երրորդության հավիտենական բովը: Դու ես, որ համբառնալով հանդերձ դեպի անհասանելի Լույսը, որ այսուհետև լինելու է բնակարանդ, Դու ես, որ դարձյալ մնում ես արցունքների այս հովտում, սպիտակ Նշխարի երևույթների ներքո թաքնված: Հավերժական Արծի՜վ, Դու կամենում ես սնել ինձ աստվածային էությամբդ, ինձ՝ խեղճ արարածիս, որ ոչնչության կվերածվեի կրկին, եթե աստվածային հայացքդ չշնորհեր ինձ կյանք վայրկյան առ վայրկյան: Ա՜հ, Հիսո՜ւս, թող որ ասեմ, երախտագիտությանս հորձանքից տարված, թող որ ասեմ, որ սերդ հասնում է խենթության ... : Ինչպե՞ս ես ուզում, որ ի տես այս խենթության, սիրտս չխոյանա դեպի Քեզ: Ինչպե՞ս կարող է սահմանների մեջ փակվել վստահությունս: Քո համար, գիտեմ դա, Սրբերը նույնպես կատարել են խենթություններ, կատարել են մեծամեծ գործեր, որովհետև արծիվներ էին:

264. Հիսո՜ւս, չափազանց փոքր եմ մեծագործություններ կատարելու համար, և իմ խենթությունը հույսս է, որ Սերդ կընդունի ինձ որպես զոհ: Իմ խենթությունը կայանում է արծիվներին՝ իմ եղբայրներին աղաչելու մեջ, որպեսզի ստանան իմ համար շնորհը՝ սլանալու դեպի Սիրո Արևը, նույն Ինքն աստվածային Արծվի թևերով^[5]:

Հետևաբար, որքան ժամանակ Դու դա կուզենաս, ո՜վ Սիրելի իմ, Քո փոքրիկ թռչնակը կմնա առանց ուժի ու թևերի. աչքերը հառած կպահի դեպի Քեզ: Նա կամենում է հմայվել Քո աստվածային հայացքով, կամենում է զոհ դառնալ Սիրույդ: Մի օր, համարձակվում եմ հուսալ, ո՜վ պաշտելի Արծիվ, կգաս փնտրելու Քո փոքրիկ թռչնակին, և կրկին բարձրանալով նրա հետ դեպի հնոցը Սիրո, կընկղմես նրան Սիրո բոցավառ անդունդների մեջ, այն Սիրո, որին նա նվիրվել է որպես զոհ: