Սատանայիկներ երազում
-
01
-
-
02
-
- 1886 թվականի Սուրբ Ծննդյան շնորհը
- Հոգիներ փրկելու եռանդն ու առաջին արդյունքը
- Հրապուրվելը պատմությամբ ու գիտություններով – Բարեպաշտ ընթերցումները
- Մտերմությունը Սելինի հետ – 15 տարեկանում Կարմեղոս մտնելու փափագը
- Հոր համաձայնությունը
- Խոչընդոտներ Գերեն մորեղբոր և վանքի խոստովանահոր կողմից
- Ապարդյուն փորձը Բեյեոյի Եպիսկոպոսի մոտ
-
- Ուխտագնացությունը Հռոմ՝ հոր և Սելինի հետ – Փարիզի «Հաղթանակների Տիրամոր» եկեղեցին
- Շվեյցարիան
- Միլանում, Վենետիկում, Պադովայում, Բոլոնիայում
- Լորեթոյի Սուրբ Տան մոտ
- Ժամանումը Հռոմ
- Այցելությունը Հռոմի Սրբազան Քահանայապետ Լևոն Տասներեքերորդ Պապին
- Դառնություն և վստահություն
- Վերադարձի ճանապարհին. Պոմպեյ, Նապոլի, Ասսիզի, Ջենովա
- Նամակներ Բեյեոյի Եպիսկոպոսին – Սպասման երեք ամիսները
-
03
-
- Մի մխիթարիչ երազ
- Վիթխարի և ընդդիմադիր փափագներ
- Եկեղեցում իր անձնական կոչման բացահայտումը. այդ կոչումը Սերն է – Այն իր մեջ բովանդակում է մյուս բոլոր կոչումները և հավերժական է
- Կամովին նվիրումը Սիրույն
- Ծաղիկներ սփռել երգելով
- Պաշտելի Արծվին վստահությամբ սպասող տկար թռչնակի նման
- Աղաչանք «փոքրիկ» հոգիների համար
-
04
-
- Ձոն
- Մայր Մարիամ Գոնձակայից ստացած խստակրոն դաստիարակությունը
- Աստվածային վերելակը
- Առաքելությունը նորընծաների մոտ
- Փեսայի գալստյան ավետումը
- Հավատքի փորձությունը
- Անտարբերությունը կարճ կամ երկար, սիրելի քույրերից հեռու կամ նրանց մոտ անցկացված կյանքի նկատմամբ
- Ապահովություն և խաղաղություն հնազանդության մեջ
- Թե ինչի՛ մեջ է կայանում իրական կատարյալ Սերը
- Հաղթական մարտավարության օրինակներ
- Հարկավոր է գործերով փաստել Սերը
-
- Հոգու աղքատությունը
- Սերը զոհողություններով է սնվում
- Հոգիներ առաջնորդելու դժվարին գործը
- Աղոթքի ուժը
- Նվաստացման կենսատու հացը
- Չդատել
- Քույր Սեն Պիեռը
- Երկու փոքրիկ պայքար
- Երկու քահանա և առաքյալ «եղբայրներ»ը
- «Ձգի՜ր ինձ, ընթանա՜նք ... » – Վերջին երեկոյի աղոթքը
- Բացատրություններ «Ձգի՜ր ինձ» և «Սիրեցյալի անուշահոտ բուրմունք» խոսքերի վերաբերյալ
-
-
05
-
- 06
-
07
-
38. Հարկ է, որ կանգ առնեմ․ առայժմ չպետք է խոսեմ պատանեկությանս շուրջ, այլ՝ պիտի պատմեմ չորս տարեկան չարաճճիի մասին։ Հիշում եմ մի երազ, որ տեսա այդ շրջանում և որ խորը կերպով տպավորվեց հիշողությանս մեջ։ Ահա՛ դուրս էի գալիս տնից՝ պարտեզում զբոսնելու համար, միայնակ։ Հասնելով այն աստիճաններին, որ տանում են դեպի պարտեզ[1], կանգ առա զարհուրած։ Առջևս, դալարազարդ ամպհովանիի մոտ, կիրով լի մի տակառիկ կար, որի վրա զարմանալի ճարպկությամբ պարում էին երկու քստմնելի սատանաներ, թեև ոտքերին կապված ծանր շղթաներ էին կրում։ Նախ մի հրացայտ հայացք նետեցին վրաս, ապա նույն պահին իսկ նկատեցի, որ, ինձնից ավելի սարսափահար, տակառի մեջ գահավիժեցին, և չգիտեմ ո՛ր անցքից դուրս գալով՝ լվացքատան ներսում թաքնվեցին, որը ճիշտ դիմացն էր գտնվում։ Տեսնելով նրանց այսքա՜ն անարի, կամեցա տեսնել, թե ինչո՛վ էին զբաղված այնտեղ, և մոտեցա պատուհանին։ Սատանաներն այնտեղ էին, վազում էին սեղանների վրա, և չգիտեին, թե ո՛ւր թաքնվեին հայացքիցս․ երբեմն տագնապահար կերպարանքով մոտենում էին պատուհանին՝ ստուգելու, թե արդյոք դեռ այնտե՞ղ էի, և տեսնելով ինձ՝ վերսկսում էին իրենց հուսահատ վազքը։ Անշուշտ, այս երազը մի արտակարգ բան չէ, և սակայն ես կարծում եմ, որ Աստված ինձ այն հիշեցնում է փաստելու համար, որ շնորհի մեջ գտնվող հոգին սատանաներից վախենալու ոչինչ էլ չունի, սատանաներ վախկոտ ու փոքրոգի, որ փախչում են փոքրիկ մանկան հայացքից։
[1] Պարտեզը գտնվում էր տան ետևում, տասներեք մետր երկարություն ունեցող ծառուղու վերջում։ Այնտեղ հասնելու համար, դուրս գալով տան շուրջբոլորը գրավող փոքրիկ բակից, հարկավոր էր բարձրանալ չորս փոքրիկ աստիճաններ, ծառուղի մտնելու համար։ Կիրով լի տակառը գտնվում էր պարտեզի խորքում, բայց տեսանելի էր նաև աստիճանների մոտից։ Լվացքատունը գտնվում էր աջ կողմում, պարտեզի մուտքին։
