3) Միայն Աստված կարող է այդ փափագի առարկան լինել ու հագեցնել այն
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
-
06
-
-
07
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Երկրի վրա պատահական էակներ կան
- 3) Պատահական էակներն իրենք իրենց մեջ չունեն իրենց գոյության պատճառը
- 4) Պատահական էակների գոյության պատճառը հարկավոր է փնտրել որևէ անհրաժեշտ էակի մեջ, որն ինքն իր մեջ կունենա իր գոյության պատճառը: Այդ անհրաժեշտ էակն Աստված է
- 5) Մի հարց
- 6) Հավելված. – ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒ ԾԱԳՈՒՄԸ
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Տիեզերքում զմայլելի կարգուկանոն կա, որ մի նպատակի է ձգտում
- 2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 2.2) Նպատակային կարգուկանոնը բուսական աշխարհում
- 2.3) Նպատակային կարգուկանոնը կենդանական աշխարհում
- 2.4) Նպատակային կարգուկանոնը մեր հինգ զգայարաններում և մարմնի տարբեր օրգաններում
- 3) Այս կարգուկանոնը ենթադրում է բարձրագույն իմացականությամբ օժտված Հեղինակի գոյությունը
- 4) Այդ Հեղինակն Աստված է
-
08
- 09
- 10
Ինչպես նյութական ծարավն ունի իր առարկան, այնպես էլ հոգեկան ծարավը, որ անհուն է, պետք է ունենա իր անհուն առարկան:
Համոզվեցինք, որ մարդու հոգեկան անհուն ծարավի առարկան ո՛չ փառքն է, ո՛չ հարստությունը, ո՛չ առողջությունը, և ո՛չ էլ՝ երկրային բարիքը. միայն անհուն և Գերագույն Բարիքն է կարող զովացնել մարդկային սրտի՝ անհուն երջանկության ծարավը:
«Մարդկային խորաթափանց բանականությունը, որը նույնպես մի անհունություն է», ասում էր Ավետիս Ահարոնյանը, «հավիտենապես դժգոհ է բնության ստեղծագործությունից, հավիտենապես ծարավի է մի գեղեցկության, որը կգերազանցեր այն ամենին, ինչը որ նա տեսել էր իրականում, և ճգնում է մի իդեալի, որն ավելի բարձր է, քան բնությունը»[1]:
Մենք այդ Իդեալը, այդ Գերագույն Բարիքը կոչում ենք Աստված: Միայն Նա կարող է հագուրդ տալ մեր անսպառ տենչերին: Միայն Նա է կարող լցնել մեր սրտի անհատակ անդունդը:
«Մարդկային սիրտն ի սկզբանե վիրավորված է անհունից արձակված նետով: Ոչ ոք չի կարողանա բուժել այն, եթե ոչ միայն Նա, Ով բացեց այն»[2]:
Իզո՜ւր են մարդիկ տքնում հաճույքի նորաձև վայրեր ստեղծել: Իզո՜ւր են ջանում հրճվանքի ոսկեհունչ բաժակներով զովացնել իրենց սրտի տենչերը, որովհետև երկրային հաճույքի բաժակների հատակը միշտ լի է դառնությամբ:
Պետություններն իզո՜ւր են խոստանում երջանկության դրախտի վերածել երկիրը, որը դատապարտված է մարդկանց համար փուշ ու տատասկ աճեցնելու:
Դրախտը սրտերի խորքում է, որոնք անհունություն ունեն իրենց մեջ: Միայն անհուն Էակն է կարող լցնել սրտի անհուն պարապությունը։
Ահա՛ այսպես, մեր սրտի՝ անհուն երջանկության փափագը Աստծո գոյության կրկնակի ապացույց է:
Նախ, որովհետև միայն անհուն Էակն է կարող անհուն տենչանք ստեղծել մեր մեջ. «շատը չի կարող քչից առաջանալ, անհունը՝ սահմանափակից»:
Երկրորդ. միայն անհուն Էակն է կարող անհուն տենչանք հագեցնել:
Աստված, որ միակ պատճառն է ամեն էակի, նաև նրանց միակ վախճանն է: Իրենից է բխում ու կրկին իրեն է վերադառնում ամեն կատարելություն:
Ինքն է այն Մեծազոր Մագնիսը, որ դեպի իրեն է քաշում ամեն արարածի, իսկ արարածների միջից՝ ամենից ավելի մարդու սիրտը, որ բնության բոցաշառաչ գոհարն է:
Հարմար տեղն է, որ մեջբերենք Սուրբ Օգոստինոսի հետևյալ խոսքը. «Քո համար ստեղծեցիր մեզ, ո՜վ Տեր, և մեր սիրտն անհանգիստ է, քանի դեռ չի հանգչում Քո մեջ»[3]:
