3) Ֆիզիկական չարիքը
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
-
06
-
-
07
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Երկրի վրա պատահական էակներ կան
- 3) Պատահական էակներն իրենք իրենց մեջ չունեն իրենց գոյության պատճառը
- 4) Պատահական էակների գոյության պատճառը հարկավոր է փնտրել որևէ անհրաժեշտ էակի մեջ, որն ինքն իր մեջ կունենա իր գոյության պատճառը: Այդ անհրաժեշտ էակն Աստված է
- 5) Մի հարց
- 6) Հավելված. – ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒ ԾԱԳՈՒՄԸ
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Տիեզերքում զմայլելի կարգուկանոն կա, որ մի նպատակի է ձգտում
- 2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 2.2) Նպատակային կարգուկանոնը բուսական աշխարհում
- 2.3) Նպատակային կարգուկանոնը կենդանական աշխարհում
- 2.4) Նպատակային կարգուկանոնը մեր հինգ զգայարաններում և մարմնի տարբեր օրգաններում
- 3) Այս կարգուկանոնը ենթադրում է բարձրագույն իմացականությամբ օժտված Հեղինակի գոյությունը
- 4) Այդ Հեղինակն Աստված է
-
08
- 09
- 10
3.1) Աստված ֆիզիկական չարիքը թույլատրում է մեր մեծագույն բարիքի համար
Եվ ուրեմն, Աստված այս օրենքին հետևելով է, որ երկու բարիքներից մեծագույնն է նախընտրում: Հոգ չէ, որ այդ մեծագույն բարիքին անբաժանելիորեն միացած է նաև ֆիզիկական չարիքը: Այսպիսով, Աստված ուղղակիորեն կամենում է մեծագույն բարիքը, անուղղակիորեն՝ դրանից անբաժան չարիքը:
Խոսենք օրինակով:
Որևէ էակի համար ավելի մեծ բարիք է լինել զգայուն, քան՝ անզգա: Բայց, լինելով զգայուն, էակն անխուսափելիորեն ենթակա է թե՛ հաճույքին, թե՛ ցավին, թե՛ հրճվանքին և թե՛ տխրությանը: Եթե ուզում ենք ունենալ քաղցրահույզ պտուղի վայելքը, պետք է նաև լեղու դառնությունը զգանք: Եթե ուզում ենք զովարար ըմպելիքի հաճույքը վայելել, պետք է որ նախ ծարավի պատճառած տանջանքը կրենք:
Եվ ամենակարևորը. տիեզերք, որի ներսում, կարգուկանոնի կողքին, ապահովված է ազատությունը, և ազատ ու բանական էակի՝ մարդու ինքնակերտման հնարավորությունը, անխուսափելիորեն ենթադրում է մի միջավայր, որն իր պոտենցիալ կատարելության հետ միասին ներկայանում է որպես սահմանափակ, այժմեական վիճակում թերի, ազատ ընտրության հնարավորությունն ընծայող ստվերներով լի։ Անցավ աշխարհը զուրկ կլիներ ընտրության ազատությունից և մարդու ինքնակերտման հնարավորությունից, որը սակայն գերագույն բարիք է, ուստի՝ նախընտրելի։
«Ցաւը հոգւոյ մահը չէ, այլ անոր կեանքը»[1]:
Մկրտիչ Պեշիկթաշլյան
Եթե ցավը գոյություն չունենար, շատ կյանքեր պիտի զոհ դառնային վաղահաս մահվան: Ցավը մահվան ճամփաները ցույց տվող ոստիկանն է: Ցավը վտանգի մոտալուտ լինելու հուշարարն է:
Եթե չունենայինք, օրինակի համար, քաղցի և ծարավի պատճառած նեղությունները, մեզնից շատերը չպետք է հոգային անհրաժեշտ կերակուրի և ըմպելիքի համար, և անսնունդ պետք է դիմեին մահվան գիրկը:
Եթե չզգայինք ցրտի և ջերմության տվայտանքը, շատ անգամ սաստիկ ցրտից պիտի սառեինք և կրակի բոցերից պիտի այրվեինք անգիտակցաբար:
Եթե չզգայինք երկար ճամփորդության հոգնությունը, մեր մարմինը պիտի թունավորվեր հոգնությունից առաջ եկած հյութերով:
Եթե չունենայինք գլխի կամ ստամոքսի ցավերը, մենք անտեղյակ պիտի լինեինք մեր հիվանդությունից և անդարման պիտի իջնեինք մահվան փոսի մեջ:
Ուրեմն, ցավը կյանքի պահպանման մեծագույն ազդակներից մեկն է: Աստված ցավը ստեղծել է այս մեծագույն բարիքի համար, որպես ահազանգ:
Ցավն ունի նաև իր բարոյական օգուտները: Այն լավագույն դարբինն է մեր կամքի զորության և նկարագրի վեհության:
Ցավը կյանքի լավագույն ուսուցիչն է, որ սովորեցնում է մեզ կարեկցել թշվառներին, բարիք սփռել ամենուր:
Ցավը սրտեր միացնելու անխզելի կապ է, բարեկամություններ ամրացնելու ամենազորավոր շաղախը:
«Ա՜հ, ճշմարիտ է, որ վիշտն է, որ մարդուն վեհացնում է, մահկանացուին՝ անմահացնում»[2]. «Եղկելի էակ է նա, ով այլևս պատճառ չունի հառաչելու, հեծեծալու»[3], որովհետև ցավը մեզ սովորեցնում է աշխարհի ունայնությունը, հիշեցնում է մեր ոչնչությունը: Այն բաժանում է մեր սիրտն արարածներից և բարձրացնում է դեպի գերագույն ու անխառն երջանկությունը:
