Ա՛յլ վկայություններ

Վերոհիշյալ հեթանոս հեղինակների վկայությունների վրա կարելի է ավելացնել նաև ավելի ուշ շրջանի պատկանող գրողների վկայությունները։ Այսպես, մոտ 170թ.ին Լուկիանոս Սամոսացին «Ուխտավորի մահը» խորագրով իր գրության մեջ քրիստոնյաներին պախարակելով՝ ասում է, որ քրիստոնյաներն «աստվածների պաշտամունքը լքեցին և իբրև Աստված են պաշտում Պաղեստինում խաչված մի մարդու։ Քրիստոսն իրենց համոզել էր, թե բոլորն էլ եղբայրներ են։ ... Նրանք պաշտում են այս կեղծ-իմաստունին և ապրում են նրա օրենքների համաձայն»^[1]։

Կա նաև Մարա Սեմացու վկայությունը, ով իր Սրապիոն (73-160) որդուն ուղղված նամակում գրում է. «Ի՞նչ բանի ծառայեց աթենացիների՝ Սոկրատին սպանելը, սամոսացիների՝ Պյութագորասին այրելը, և հրեաների՝ իրենց իմաստուն թագավորին խաչելը։ Աստված Իր ողջ արդարությամբ այս երեք իմաստունների վրեժը լուծեց»^[2]։

Մարան այս նամակը գրել է 70 թվականից հետո, ասորերեն լեզվով։ Նամակի ճշգրիտ թվականը դժվար է ճշտել, ինչպես նաև հայտնի չէ, հեղինակը քրիստոնյա՞ է, թե՞ հեթանոս (թեև ընդհանուր ձայներանգից ավելի հեթանոս է թվում, քան քրիստոնյա)։