Միջավայր
- 01
- 02
-
03
-
- Մարկոսը Հիսուսին տեսե՞լ է, թե՞ ո՛չ
- Երկրորդ Ավետարանը Առաջին և Երկրորդ դարերում տարածում ունեցող գիրք է եղել
- Երկրորդ Ավետարանի հեղինակը Մարկոսն է
- Ներքին փաստեր
- Երկրորդ Ավետարանը գրվել է հեթանոսությունից դարձի եկած քրիստոնյաների համար
- Երկրորդ Ավետարանի նպատակը
- Ե՞րբ է գրվել երկրորդ Ավետարանը
- Որտե՞ղ է գրվել երկրորդ Ավետարանը
- Մարկոսի Ավետարանի լեզուն և ոճը
-
- ա) «Բանավոր ավանդության» վարկած
- բ) Համատես Ավետարանների փոխադարձ կախումնավորության վարկած
- բ.1) Մարկոսն անկախ է Մատթեոսից և Ղուկասից
- բ.2) Մատթեոսն ու Ղուկասը փոխադարձաբար անկախ են
- բ.3) Մարկոսն ու Ղուկասը
- բ.3.1) Բացթողումները
- բ.3.2) Հավելումներ և հպումներ
- բ.3.3) Տեղափոխություններ
- բ.3.4) Կրկնակ նյութերի փաստը
- բ.4) Առարկություն Մարկոսից Ղուկասի ուղղակի կախումնավորության դեմ
- բ.5) Մատթեոսը և Մարկոսը
- բ.6) Եզրակացություն
- գ) Ավետարանների աղբյուրները
- դ) Եզրակացություն
-
- Չորրորդ Ավետարանը հայտնի է եղել Երկրորդ դարի առաջին կեսին
- Չորրորդ Ավետարանի հեղինակը Հովհաննես Առաքյալն է
- Տարակույսներ
- Ա՛յլ առարկություններ
- Լռության առարկությունը
- Մեկ ա՛յլ առարկություն
- Ներքին փաստեր
- Չորրորդ Ավետարանի հեղինակը հրեա է
- Չորրորդ Ավետարանիչն ականատես վկա է
- Չորրորդ Ավետարանի ամբողջականության հարցը
- Չորրորդ Ավետարանի նյութերի հաջորդականության մասին
- Առերևույթ հակասություններ
- Հովհաննես Ավետարանիչը և մյուս երեք Ավետարանները
- Միջավայրի ազդեցությունը չորրորդ Ավետարանի վրա
- Չորրորդ Ավետարանի լեզուն և ոճը
- Որտե՞ղ և ե՞րբ է գրվել չորրորդ Ավետարանը
- Եզրակացություն
-
04
-
05
-
«Միջավայր» (Sitz im Leben) ասելով՝ ձևաբանները (ֆորմալիստները) հասկանում են քրիստոնյա այն առաջին հասարակությունը, որտեղ ծնունդ են առել և աճել են Ավետարանների նախատարրերը։
Միջավայրն էլ իր ազդեցությունն է բերել գրական սեռերի կազմության վրա։
Միշտ, համաձայն ձևաբանների, քրիստոնյա առաջին միջավայրը, որտեղ կազմվել են ավետարանական զանազան տարրերը, հարևնման է առասպելներին ծնունդ տվող միջավայրերին։
Ավետարանների նախանյութերը, լինելով բանավոր, ենթարկվել են փոփոխությունների, կրել են այլազան ազդեցություններ և մասամբ հեռացել են իրենց սկզբնական հարազատությունից։
Ավետարանական հին ավանդությունն, ուրեմն, աստիճանաբար ճոխացվել է նորանոր տարրերով, որոնք հավատացյալների ստեղծագործ երևակայության և միջավայրի ազդեցության արդյունք էին։ Կրոնական ազդեցությունն էլ ո՛չ միայն պաղեստինյան է, այլ նաև՝ հելլենական։
Ձևաբանների համաձայն՝ Առաքյալները, ինչպես նաև առաջին քրիստոնյաները, պատմական դեպքերով և տվյալներով այնքան չէին հետաքրքրվում, որքան հավատքով։
Հավատքը և պատմությունը, սակայն, ըստ ձևաբանների, իրար հետ անհաշտ տարրեր են։ Հավատացյալը և պատմաբանը իրենց հետաքրքրող իրադարձությունների նկատմամբ իրարից տարբեր դիրքորոշում ունեն։ Մի խոսքով, հավատքի ակնոցը պատմության ակնոցից տարբեր է։
Ուստի, ավելորդ է Ավետարաններում ստույգ պատմական դեպքեր, ժամանակագրություն և տեղադրություն փնտրել, ըստ իրենց։
Հիսուսի իրական կենսագրությունը չէ, որ Ավետարանիչները տվել են մեզ, այլ՝ Հիսուսի շուրջ հյուսված երևակայածին և հրաշապատում առասպելներ։
Բուլթմաննը հայտնապես հայտարարում է, որ Հիսուսին վերագրված հրաշքները սոսկ շինծու հորինվածքներ են, քանի որ որևէ լուրջ պատմագետ չի կարող հրաշքի գոյությունն ընդունել։
Եվ ի վերջո, միշտ ըստ ձևաբանների, Ավետարաններում պակասում են նաև նյութերի ամբողջականությունն ու, քիչ բացառությամբ, նաև՝ հաջորդականությունը։
Ամփոփելով ասենք, որ ձևաբանների համաձայն՝ Ավետարանները «խճանկարներից» պատրաստված նկարների են նմանվում, որի զանազան մասերը պատրաստվել և կազմավորվել են իրարից անկախ, տարբեր ժամանակների ընթացքում և տարբեր ազդեցությունների ներքո։
Ավետարանիչները, հետևաբար, Ավետարանների իրական հեղինակները չեն։ Նրանք ավելի ճիշտ՝ բանահավաքներ են, ովքեր կողք կողքի դնելով Հիսուսի կյանքին, խոսքերին և գործերին վերաբերող նյութերը, խմբագրել են Ավետարանները։
Մյուս կողմից, սակայն, միևնույն ձևաբանները հավաստում են, թե «գրական քննադատություն» կոչված մեթոդի օգնությամբ կարելի է մաքրագործել Ավետարաններում հանդիպող խորթ տարրերը, մատնանշել օտար ազդեցությունները, ջնջել հրաշապատում առասպելները և սկզբնաղբյուրին հասնել, ուր ցոլում է Քրիստոսի հարազատ դիմագիծը։