Սաղմոս 137 [136] - Երուսաղեմն է իմ ամենամեծ ուրախությունը
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Հավանական է, որ այս սաղմոսը երգում էին Տաճարի կործանված պարիսպների մոտ, Երուսաղեմի գրավման տարելիցի օրը: Սաղմոսի սիրտն է կազմում հավատարմության կորովի հայտարարությունը: Օտար երկրում աքսորի ժամանակ Երուսաղեմի հիշատակը կենդանի պահելը և հեթանոսների առաջ կրոնական շարականներն երգելուց հրաժարվելը դիրքորոշումներ են, որոնք արտահայտում են ժողովրդի հավատարմությունն իր Տիրոջը (հին քաղաքակրթություններում, հաղթվածներին ստիպելը երգել իրենց սրբազան երգերը հավասարազոր էր հաստատելու նրանց աստվածների պարտությունը):
Մոռանալ Երուսաղեմը նշանակում է կորցնել Աստծո զգացողությունը, մինչդեռ հիշել Սուրբ Քաղաքը նշանակում է հավատարիմ մնալ Յահվեի պաշտամունքին: «Մի՛ մոռացիր», «հիշիր». այս երկու բառերն առանցքային են Երկրորդումն Օրինաց գրքում (2Օր 6, 12; 7, 19):
Սաղմոսի վերջին մասը մի բուռն ու դաժան անեծք է նրանց դեմ, ովքեր Տաճարի կործանման ու Երուսաղեմի թալանման գլխավոր դերակատարներն էին հանդիսացել. եդոմացիներն ու ասորեստանցիները: Մենք՝ քրիստոնյաներս, սակայն, այդ կերպարներում պետք է սոսկ խորհրդապատկերներ տեսնենք, որոնք մարմնավորում են անաստվածությունն ու չարիքը, և այդ տողերն ընթերցելիս այդ խոսքերն ուղղենք միմիայն մեղքի ու մեղանչական ուժերի դեմ: Այլաբանական այս իմաստն է ներկայացնում նաև Հայտնության գիրքը (Հյտ 17, 5; 18, 2):
Իսկ ինչ վերաբերվում է մարդկային թշնամիներին, Հիսուսը եկել է, որպեսզի մարդիկ սովորեն հաղթահարել վրիժառության հաճույքը: Իր կյանքով և Իր ուսուցումներով Նա մեզ սովորեցնում է, որ գոյություն ունի մի առավել մեծ ուրախություն. թշնամիներին ներելու և նրանց համար աղոթելու ուրախությունը (Մտթ 5, 44; Ղկս 23, 34; Հռմ 12, 19-21):
| Կցորդ. | Քանի դեռ ապրում ենք մարմնում, աքսորի մեջ ենք, Տիրոջից հեռու (2Կր 5, 6): | |
| կամ. |
Աստված հիշեց մեծ Բաբելոնին,
նրան տալու համար Իր ցասման գինու գավաթը (հմմտ. Հյտ 16, 19):
|
|
| կամ. |
Դուրս եկ, ժողովուրդ իմ, Բաբելոնից.
մի՛ մասնակցիր նրա մեղքերին (հմմտ. Հյտ 18, 4):
|
|
| կամ. |
Վա՜յ քեզ, Բաբելոն, վիթխարի քաղաք,
մի ժամում միայն հասել է քո դատաստանը (հմմտ. Հյտ 18, 10):
|
|
| կամ. |
Պատճառը, որի համար աշխարհը մեզ չի ճանաչում,
այն է, որ չի ճանաչել Աստծուն (հմմտ. 1Հվհ 3, 1):
|
1Բաբելոնի գետերի երկայնքին
նստում էինք ու լալիս,
հիշելով Սիոնը.
2այդ երկրի ուռենիների ճյուղերին
կախել էինք մեր տավիղները:
3Տեղահանողները պահանջում էին երգի խոսքեր,
մեր դաժան գերեվարողները՝ մեղեդիներ.
«Երգեցեք մեր համար Սիոնի մի երգ»:
4Ինչպե՞ս կարող էինք Տիրոջ երգերը
երգել օտար երկրում.
5եթե մոռանամ քեզ, Երուսաղեմ,
թող մոռանա ինձ իմ աջը:
6Թող լեզուս քիմքիս կպչի,
եթե կորցնեմ քո հիշատակը,
եթե Երուսաղեմը չհամարեմ
իմ ամենամեծ ուրախությունը:
7Հիշիր, Տեր, Եդոմի որդիներին,
երբ հասնի Երուսաղեմի օրը.
նրանք աղաղակում էին. «Կործանեցեք այն,
կործանեցեք այն հիմքից»:
8Կործանարար Բաբելոն,
երանի՜ նրան, ով կհատուցի քեզ
չարիքը, որ արեցիր մեզ.
9երանի՜ նրան, ով կբռնի քո մանուկներին
ու նրանց կջախջախի՝ խփելով քարին:
