Սաղմոս 78 [77] - Բերանս բացելու եմ առակներով
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Այս երկար սաղմոսը մեզ ներկայանում է որպես իմաստության դաս. եթե Աստծո ժողովուրդը կամենում է հասկանալ իր վախճանը, պետք է խորհրդածի իր սկզբնավորման ու ձևավորման շուրջ. դա մի պատմություն է աստվածային շնորհի և մարդկային անհավատարմության: Իրականում, նրանց հայրերը միշտ ապերախտությամբ էին պատասխանել հրաշքներին, որոնք Աստված բազմապատկում էր իրենց համար. Նա նրանց առաջ երկուսի էր բաժանել ծովը և ջուր էր բխեցրել ժայռից, իսկ նրանք իսկույն ուրիշ հրաշքներ էլ էին պահանջել (12-20). Նա նրանց հագեցրել էր մանանայով ու լորերով, իսկ նրանք շարունակել էին տրտնջալ (23-30): Հայնժամ Տերը զայրացել էր ու պատժել, բայց իսկույն ներել էր, գթասրտությամբ մոտենալով մարդկային տկարությանը (31-39): Ի նպաստ Իր ժողովրդի Նա հարվածել էր նաև Եգիպտոսին (43-51), նրանց որդիներին առաջնորդել էր անապատով և նրանց հասցրել էր խոստացված երկիր (52-56): Չնայած այս ամենին, ժողովրդի ապերախտությունը կրկին ավելացել էր և Աստված նորից պատժել էր: Վերջում Նա նրանց համար վերապահել էր Սիոնը, Իր նախասիրյալ սրբավայրը, և Դավթին, որը հովիվ էր Իր սրտի համաձայն (59-72): Հակառակ հրեաների անդադար ցուցաբերած ապերախտությանն ու անհավատարմությանը, Աստված իրենց կատարումին է հասցնում Իր ծրագրերը: Ահա՛ պատմության տված դասը:
Մի՞թե այսպիսին չէ նաև մեր պատմությունը. միահյուսումն աստվածային բարյացակամության և մեր անհավատարմության: Բայց ինչպես Հին Ուխտի ժամանակներում, հակառակ հրեաների անհավատարմությանը, Աստված իրագործեց Իր ծրագրերը և հանձինս Հիսուս Քրիստոսի պարգևեց մեզ մարդկության Փրկիչը, այսօր ևս Աստված շարունակում է ի կատար ածել Իր փրկագործ ծրագրերը, քանի որ հանձինս Հիսուսի (որը նոր Դավիթն է, Բարի Հովիվը) Եկեղեցու (նոր Սիոնի) մեջ միավորված Աստծո ժողովուրդը գտնում է իր կատարյալ Առաջնորդին դեպի նոր խոստացված երկիրը, երկնային Երուսաղեմը, ուր Հայրը սպասում է բոլոր մարդկանց, Իր որդիներին:
1Մասքիլ: Ասափի:
