Սաղմոս 52 [51] - Անձս վստահում եմ Աստծո սիրույն
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Անպատկառ ամբարտավանությանն ու նենգ լեզուներին վերապահված է ողբերգական վախճան, մինչ արդարը դիմանալու է, քանի որ նա ապավինում է Աստծուն: Արդարին տրվում է տաճարում բնակվելու բերկրանքը, այսինքն՝ Տիրոջ ներկայությանը: Այս սաղմոսը ամենախիստ հանդիմանություններից մեկն է չարախոս լեզուների դեմ: Իր գրական ոճով մոտենում է իմաստասիրական սաղմոսներին ու գրություններին (Սղմ 57, 5; 59, 8; Հոբ 20):
Կցորդ. |
Լեզուն անօրենության աշխարհն է,
ապականում է մարմինը և հրդեհում կյանքը (հմմտ. Հկբ 3, 6):
|
|
կամ. |
Դուք պարծենում եք ձեր գոռոզությամբ,
բայց այս տեսակի ամեն պարծանք անօրենություն է (հմմտ. Հկբ 4, 16):
|
1Երգչախմբի ղեկավարի համար: Մասքիլ: Դավթի:
2Երբ եկավ Դովեկ Եդոմացին, պատմելու համար Սավուղին և նրան ասելու. «Դավիթը մտել է Աքիմելեքի տունը»:
3Ինչո՞ւ ես չարիքով պարծենում, ո՜վ բռնավոր,
Աստված հավատարիմ է ամեն օր.
4ածելիի նման սրված լեզուդ
ոճիրներ է հրամայում, ո՜վ ստախոս:
5Դու չարիքը նախընտրում ես բարիքին,
կեղծիքը՝ արդարությանը.
6դու սիրում ես ամեն խոսք, որ քանդում է,
ո՜վ զրպարտող լեզու:
7Բայց ահա Աստված կկործանի քեզ,
որջիցդ դուրս կհանի, հիմքերդ խախտելու համար.
արմատախիլ կանի քեզ ողջերի երկրից,
կոչնչացնի քեզ ընդմիշտ:
8Արդարները, տեսնելով, երկնչելու են,
և ծիծաղելու են քո վրա.
9«Ահա մարդը, որ իրեն ապավեն չընտրեց Աստծուն,
այլ՝ վստահում էր իր մեծ հարստությանը,
փքվում էր ոճիրի մեջ»:
10Մինչդեռ ես, ինչպես ամբողջովին կանաչ ձիթենի
Աստծո հարկերի ներքո,
անձս վստահում եմ Աստծո սիրույն,
հավիտյանս հավիտենից:
11Ես ընդմիշտ երախտագիտություն եմ մատուցում Քեզ,
որովհետև գործում ես.
հավատացյալներիդ առաջ հուսացել եմ Անվանդ,
որովհետև բարի է: