Սաղմոս 2 - Մեսիա Թագավորը
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Այս սաղմոսը մեսիական մարգարեություն է, այսինքն՝ ներշնչված խոսք է, որ վերաբերվում է Աստծուց խոստացված և մարդկանց կողմից սպասված Փրկչին: Որոշ իշխանավորներ որոշում են դուրս գալ Աստծո ժողովրդի դեմ: Նրանց հիշեցնելով, որ Մեսիան Աստծո Որդին է և երկրի բոլոր թագավորությունների ժառանգորդը, սաղմոսերգուն նրանց կոչ է ուղղում հրաժարվելու իրենց ապստամբ ծրագրերից:
Գործք Առաքելոց գրքում պարունակված աղոթքներից մեկն արտահայտում է առաջին քրիստոնյաների համոզմունքը, որ այս սաղմոսում նկարագրված իրավիճակն իրականացել է Հերովդեսի և Պիղատոսի դաշինքով ընդդեմ Հիսուսի (Գրծ 4, 25-28): Հայտնության գրքի տեսիլքներն ակնարկում են Հիսուս Քրիստոսի վերջնական հաղթանակին ընդդեմ նրանց, ովքեր հակառակվում են Իր թագավորությանը (Հյտ 2, 26-28; 12, 1-5): Այսօր, թագավորներն ու հզոր իշխանները, որ «ապստամբում ու դավադրում են» Տիրոջ դեմ, բոլոր նրանք են, ովքեր ջանում են իրենց տիրապետությունը հաստատել և տարածել առանց ենթարկվելու որևէ վերադաս օրենքի, հալածելով և ճնշելով ուրիշներին և ոտնակոխ անելով Աստծո օրենքը:
|
Կցորդ.
|
|
Հայրը սիրում է Իր Որդուն և Նրա ձեռքն է հանձնել ամեն բան (Հվհ 3, 35):
|
|
կամ.
|
|
Թող Հիսուսի անվամբ ծալվի ամեն ծունկ.
երկնքում, երկրի վրա և դժոխքում (հմմտ. Փլպ 2, 10):
|
1Ինչո՞ւ են խռովվում հեթանոսները
և ժողովուրդները ունայն դավեր նյութում:
2Երկրի թագավորները ապստամբում են,
հզորները միասին դավադրում են
Տիրոջ և Իր Մեսիայի դեմ.
3«Կործանենք նրանց շղթաները,
մեզնից հեռացնենք նրանց լուծը»:
4Նա, որ բնակվում է երկնքում, ծիծաղում է,
նրանց ծաղրում է Տերը.
5հետո խոսում է նրանց հետ Իր բարկությամբ,
սարսափեցնում է նրանց Իր զայրույթով.
6«Ես Ինքս օծեցի Իմ Մեսիա Թագավորին
Սիոնում, Սրբությանս լեռան վրա»:
7Ես հռչակում եմ Տիրոջ վճիռը:
Նա ասաց ինձ. «Դու իմ Որդին ես,
ես այսօր ծնեցի քեզ.
8խնդրիր ինձնից և հեթանոսներին կտամ քեզ որպես ժառանգություն
և կտիրես երկրին մի ծագից մինչև մյուսը.
9երկաթյա գավազանով կհովվես նրանց,
կավագործի անոթների նման կփշրես նրանց»:
10Արդ հասկացեք, իշխանավորներ,
ուղղվեցեք, երկիրը կառավարողներ.
11ծառայեցեք Տիրոջը երկյուղով
և դողությամբ ցնծացեք Նրա առաջ:
12Փարվեցեք ուղղությանը, որպեսզի Տերը չզայրանա
և դուք չշեղվեք արդար ճանապարհից.
անակնկալ է բորբոքվում Նրա զայրույթը,
երանի՜ նրանց, ովքեր ապավինում են Նրան:
***
Սաղմոսարանի առաջին երկու տաղերը մի տեսակ նախաբան են հանդիսանում ամբողջ հավաքածուի համար, որոնցից հետո Սաղմոսարանը նախևառաջ ներկայացնում է տաղերի մի խումբ (3-41), որոնց հեղինակումը ավանդաբար վերագրվում է Դավիթ թագավորին: Նրա կյանքը, որ լի է եղել դժվարություններով, բայց նաև հարուստ՝ Աստծո հանդեպ վստահությամբ, որպես օրինակ է հանդիսացել և հինկտակարանյան բազմաթիվ բանաստեղծների ներշնչել է իրենց տաղերգության համար: Առանցքային մի նյութ տիրում է մյուսների մեջ. անմեղը, որն ենթարկվում է իր բոլոր կերպարանքներով ներկայացող չարի հարձակումներին: Հույսն ու հոգու տվայտանքը վերածնվում են առանց դադարի: «Աստված իմ, Աստված իմ, ինչո՞ւ լքեցիր ինձ» (Սղմ 22, 2): Սա խավար գիշերվա փորձությունն է, բայց մնայուն կերպով տևում է մի համոզմունք. «Հագենալու եմ Դեմքիդ գեղեցկությամբ» (Սղմ 16, 11): Հավատացյալի կյանքին բնորոշ երկխոսությունն է:
